Eens w r de Fru up de Kamer gaan, do k hm de lüttje Dochter ook herup un s d ’Moder, gif my enen Appel.’’Ja, myn Kind,’ s d de Fru un gaf ehr enen sch nen Appel uut der Kist; de Kist awerst hadd einen grooten sworen Deckel mit en

groot schaarp ysern Slott. ’Moder,’ s d de lüttje Dochter, ’schall Broder nich ook enen hebben?’ Dat v rdr t de Fru, doch s d se ’ja, wenn he uut de School kummt.’ Un as se uut dat Fenster wohr wurr, dat he k hm, so w r dat recht, as wenn de B se wer ehr k hm, un se grappst to un n hm erer Dochter den Appel wedder wech und s d ’du schalst nich ehr enen hebben as Broder.’ Do smeet se den Appel in de Kist un maakd de Kist to: do k hm de lüttje Jung in de D hr, do gaf ehr de B se in, dat se fründlich to em s d ’myn S hn, wullt du enen Appel hebben?’ un seeg em so hastig an. ’Moder,’ s d de lüttje Jung, ’wat sühst du gr sig uut! ja, gif my enen Appel.’ Do w r ehr, as schull se em toreden. ’Kumm mit my,’ s d se un maakd den Deckel up, ’hahl dy enen Appel heruut.’ Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de B se, bratsch! sl gt se den Deckel to, dat de Kopp affl g un ünner de roden Appel füll. Da werleep ehr dat in de Angst, un dachd ’kunn ich dat von my bringen!’ Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl uut de b welste Schuuflad enen witten Dook, un sett,t den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat,n niks sehn kunn, un sett,t em v r de D hr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand.