Do k hm doorna Marleenken to erer Moder in de K k, de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water v r sik, den r hrd se jümmer üm. ’Moder,’ s d Marleenken, ’Broder sitt v r de D hr un süht ganz witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden, he schull my den Appel gewen, awerst he antw rd my nich, do wurr my gan grolich.’ ’Gah nochmaal hen,’ s d de Moder, ’un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Da güng Marleenken hen und s d ’Broder, gif my den Appel. Awerst he sweeg still. do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, dor wer v rschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un l p to erer Moder un s d ’ach, Moder, ik hebb mynen Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. ’Marleenken,’ s d de Moder, ’wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch markt, dat is nu doch nich to nnern; wy willen em in Suhr kaken.’ Da n hm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Put, un se bruukden gorr keen Solt.